Wat ging er vooraf?
Vier jaar geleden maakte ik kennis met de positieve desintegratie theorie van prof. Dabrowski. De ontmoeting volgde nadat eerst mijn beide dochters hoogbegaafd waren getest en later ikzelf volgde. Ik ging mezelf in het onderwerp verdiepen. Eerst uit persoonlijke interesse en later uit professionele interesse. Hoe dieper ik namelijk in het onderwerp dook, hoe meer ik wilde leren en weten over dit onderwerp. Dit leidde uiteindelijk tot mijn omscholing en het gaan werken als specialist hoogbegaafdheid.
De kennismaking
Na de ontdekking dat ik hoogbegaafd was, vielen er steeds meer puzzelstukjes op zijn plek. Toch waren er ook nog wel een hoop puzzelstukjes kwijt of niet passend in mijn ogen. Ik begreep al wel wat meer van mezelf, maar veel was toch ook echt nog een raadsel voor me. En toen was daar die dag. Ik zie mezelf nog zitten aan mijn bureau. Een bericht kwam voorbij over de positieve desintegratie theorie. Mijn ogen werden gezogen naar de tekst en ademloos las ik die eerste tekst. Dit leek wel over mij geschreven!
Liefde op het eerste gezicht
Zoals dat vaak gaat met liefde op het eerste gezicht, viel ik eerst op de mooie en opvallende buitenkant. In dit geval zijn dat de overexcitabilities, ook wel intensiteiten of hyperprikkelbaarheden genoemd. Ik las over emotionele intensiteit en het leek of ik in een spiegel keek. Dit was ik! Intens en rijkgeschakeerd voelend. Diepe dagen en hoge pieken. Ik las verder en kwam bij de intellectuele intensiteit. Een grote leerhonger, een drang tot weten, analytisch sterk; het waren wederom eigenschappen die ik op een heel diep level herkende. De psychomotorische intensiteit is bij mij te zien aan mijn intense drive, mijn snelle praten en (in het verleden) mijn nimmer stoppende gefriemel bij zenuwen. De zintuiglijke intensiteit herken ik aan mijn diepe beleving van mijn zintuigen. Zeer diep geraakt kunnen worden door muziek, enorm blij worden van een regenboog, maar ook gek kunnen worden van een naadje in mijn sok. De verbeeldende intensiteit is bij mij zichtbaar in mijn drang tot nieuwe dingen ontwikkelen, nieuwe dingen bedenken, maar ook in het in mijn hoofd al filmpjes zien van dingen die misschien zouden kunnen gebeuren. Dit laatste kan zowel een vloek als een zegen zijn.
De liefde verdiept
De intensiteiten resoneerden bij mij op een diep niveau. Ik herkende mezelf in alle vijf de intensiteiten en ook bij mijn dochters zag ik dit terug. Dit stimuleerde mij om verder te gaan “daten” met deze theorie. Ik gaf hem veel aandacht en hij gaf mij er veel (zelf)inzicht voor terug. Ik moest wel moeite doen, want de theorie speelde voor mij af en toe behoorlijk “hard to get.” Letterlijk. Vaak moest ik steeds opnieuw stukken lezen om het echt te begrijpen. En zo kwam ik bij de diepere laag en eigenlijk de kern van de theorie, de meerlagigheid. En hier was het dat ik mijn hart compleet verloor. Wauw, wat was dit een prachtige manier van kijken naar menselijke ontwikkeling. Ik wist uit ervaring dat de vele diepe dalen die ik overwonnen had me gevormd hadden tot een sterker mens. Maar door deze theorie leerde ik hoe dit proces in zijn werk ging. En net toen ik dacht dat we niet dieper verliefd konden worden, kwam er een punt waarop ik niet meer alleen de theorie begreep maar hem ook ten volste kon ervaren en voelen..
Van liefhebben naar nodig hebben
Ik raakte burn-out. “Huh, hoe kon dit nu gebeuren? Ik leefde toch vanuit mijn hart? Ik leefde toch vanuit autonomie?” dacht ik. Maar nee, ik bleek nog ten volste te worden gestuurd door twee factoren: de biologische en sociale factoren. Ik was wel degelijk een dame die in niveau twee bleef rondzwemmen met de neiging om dan maar weer diep naar niveau één te duiken wanneer ze dacht dat aanpassen toch de beste weg was als je er niet helemaal bij hoort. Hoe dit kwam? Door mijn gevoeligheid voor afwijzing (rejection sensitivity) die ik in de jaren ontwikkeld had. Ik was enorm sterk ingesteld op de persoon zijn die ik dacht dat anderen wilden dat ik was. Ik dacht dat ik autonoom leefde, maar in werkelijkheid leefde ik als slaaf van mijn afwijzingssensitiviteit. Zolang ik iedereen tevreden stelde dacht ik me goed te voelen en autonoom en zelfsturend te zijn. Maar dat was ik natuurlijk niet. Ik had zelfs geen idee wat ik écht zelf wilde of voelde. Toen ik niets meer kon en dus totaal niet meer kon voldoen aan mijn idee over wie ik moest zijn, werd ik daar keihard mee geconfronteerd. Er bleef ineens niets van me over toen ik niet meer de kracht had om te zijn wie ik voor anderen wilde zijn. En laat dat nu net de desintegratie zijn. Helemaal uiteenvallen. Al voelde ik die toen nog niet als positief.
Mijn liefde als reddingsboei
Door mijn burn out werd ik gedwongen heel diep bij mezelf naar binnen te gaan. Ik zag dat ik weliswaar al die intensiteiten had en dat dit kon duiden op een groot ontwikkelingspotentieel, maar doordat ik niet bij de derde factor van die autonome groei kon komen, bleef ik maar terug van die berg afdonderen naar beneden. De clou zat voor mij in de angst voor afwijzing. Tijdens mijn burn out ben ik actief op zoek gegaan naar manieren waarop ik dichter bij mezelf kon komen. Wie was ik nou eigenlijk? Waarom dacht ik dat ik niet genoeg was? Ik maakte kennis met Acceptance and Commitment Therapy en met mindfulness. Ik leerde mijn gedachten en gevoelens herkennen. Ik duwde ze niet meer weg maar leerde ze te ervaren. Zo kwam ik steeds een stapje dichter bij mezelf tot ik echt helemaal mijn eigen weg durfde te gaan lopen door te vertrouwen op mijn eigen hart. Die autonome groei stuwde mij naar de volgende laag in mijn ontwikkeling. Zo werd mijn desintegratie een positieve desintegratie. Tijdens dit hele proces heeft de theorie mij geholpen om mezelf te begrijpen en mezelf te steunen. Het voelde als een reddingsboei waar ik mezelf aan mocht vasthouden om boven water te blijven.
Liefde verspreiden
In het jaar erna ben ik mijn eigen praktijk begonnen als coach en trainer. Mijn grote liefde heeft hierin een belangrijke plaats. In mijn werk met kinderen, met jongeren en met volwassenen maak ik gebruik van de positieve desintegratie theorie. Ik geef trainingen aan professionals in jeugdzorg en onderwijs over de theorie. Ze loopt als een rode draad door mijn werk en privé. Het verspreiden van de theorie zie ik als een missie. De theorie heeft letterlijk en figuurlijk mijn leven veranderd. Ik weet uit ervaring hoeveel het voor iemand kan betekenen om zijn eigen intensiteit te leren begrijpen en vooral te omarmen. Om het proces te leren begrijpen van positieve desintegratie. Mensen met een sterke intensiteit op meerdere gebieden horen vaak hun hele leven dat ze té zijn voor anderen. Leren dat juist deze intensiteit kans op groei geeft, is vaak een enorme eye-opener.
Zij zijn niet té, wij zijn gewoon onszelf. Sensitief, Authentiek en Sterk!
