Volg je hart, want dat klopt

Je hart volgen

Je hart volgen. Het lijkt zo’n makkelijk advies. Hoe moeilijk kan het zijn om naar je eigen hart te luisteren? Het is immers toch jouw eigen hart? En toch was het een van de moeilijkste dingen die ik heb moeten leren. Pas in een fikse burn-out leerde ik in contact te komen met dat hart van mij. Mijn lichaam en geest leken me op deze manier tot stilstand te dwingen, want vanuit stilte kun je pas luisteren naar je hart. Deze blog gaat over mijn verhaal hoe ik leerde naar mijn hart te luisteren. Ik hoop dat het anderen kan helpen om naar de soms fluisterende signalen van hun hart te leren luisteren voordat je lichaam en geest je geen andere keuze meer geven dan naar je hart te luisteren.

Een jaar geleden

Nu een jaar geleden probeerde ik te genieten van de kerstvakantie. Dit lukte echter voor geen meter. Ik was zo ontzettend moe dat ik de dagen zonder verplichtingen zonder uitzondering in bed heb doorgebracht. Mijn hele lichaam deed pijn en ik voelde me alsof ik een marathon had gelopen. Iedere dag.. Het lukte me maar niet om bij te rusten. Ik voelde me schuldig naar de kinderen toe omdat dit nu net eindelijk mijn tijd met hen was. Maar ik moest ook studeren voor dat tentamen dat ik in de vakantie had gepland zodat mijn werk er niet onder zou lijden. Mijn hoofd leek echter wel een vergiet; iedere gedachte die ik had vervloog voordat ik hem kon vastpakken. Laat staan dat ik de stof over persoonlijkheidsleer in mijn hoofd kon vasthouden. Ik voelde steeds meer wanhoop in me naar boven komen. Hoe zou ik dit ooit allemaal voor elkaar gaan krijgen? Nog een paar dagen en dan was de vakantie voorbij. Dan begon het werk weer met alle drukte die daarbij hoorde. Toch gaf ik mezelf niet gewonnen. Ik moest gewoon even doorbijten en wat rust pakken, dan kwam het vast vanzelf weer goed.

Weer aan het werk

Na in de vakantie toch nog het tentamen te hebben afgelegd, begon ik weer met werken. Ik had vakantie gehad, maar dit voelde totaal niet zo. Op het werk was het weer volle kracht vooruit. Maar die volle kracht van mij leek steeds minder op volle kracht. Het kostte me veel meer tijd om de dingen te doen dan anders. Ik maakte vreemde fouten. Zo las ik dan een email terug van mezelf en zag ik dat ik meerdere woorden gewoon vergeten was. Ook wilde ik vier deelnemers een certificaat toesturen en ging dit meerdere keren fout. Ik leek mijn eigen hoofd niet meer te kunnen vertrouwen. Ik werd meer en meer prikkelbaar en probeerde me af te sluiten voor de drukte om me heen. In een korte tijd waren we van een klein team naar een groot team gegroeid en ik had moeite met de drukte die daarbij hoorde. Af en toe ging ik even op de w.c. zitten en voelde de tranen drukken achter mijn ogen.

Thuis ook geen rust

Thuis ging de spanning gewoon door omdat daar naast twee kinderen mijn studie op me wachtte. Als ik studeerde voelde ik me schuldig omdat ik niet bij mijn kinderen was en als ik met mijn kinderen bezig was voelde ik me schuldig omdat ik niet aan het studeren was. Ik kon eigenlijk nergens meer echt van genieten, maar liep constant rond met het gevoel overal tekort te schieten. En toch, als iemand me toen zou vragen hoe het ging, zou ik gezegd hebben dat het prima ging. Alles sluipt er zo geleidelijk in en ik stond al zo lang onder te hoge druk, dat ik eraan gewend was om me zo te voelen. In de zomervakantie voelde ik me ook al zo en in de meivakantie eigenlijk ook al. Ik dacht dat het bij het ouder worden hoorde. Misschien kwam de overgang er al vroeg aan? Misschien had ik iets onder de leden? Het was nu eenmaal hoe het was, dus ik accepteerde het. Geen seconde heb ik gedacht dat ik op een burn-out aan het afstevenen was. Maar toen ik later de laatste maanden onder de loep nam, kon ik wel degelijk alle waarschuwingssignalen zien. Mijn ijzeren wil drukte die signalen echter compleet weg. Ik wilde zo graag mezelf bewijzen in werk en studie dat die drang voor alles ging. Dit alles kwam natuurlijk vanwege een diepgeworteld gevoel niet genoeg te zijn..

Signalen

Ik heb in een eerder blog al de waarschuwingssignalen gedeeld. Ik ga hier mijn eigen signalen nog een keer herhalen omdat als ik geweten had dat mijn klachten signalen zouden zijn van een naderende burn-out, dan had ik ze veel serieuzer genomen. Hoe eerder je ingrijpt, hoe minder hard je onderuit hoeft te knallen en hoe sneller je aan de slag kunt met de andere kant op gaan werken: van een burn-out vandaan.

De waarschuwingssignalen bij mij:

• Vermoeidheid. Een vermoeidheid die niet vermindert na een goede nachtrust.
• Slecht slapen. Moeite met inslapen door een te druk hoofd. Moeite met doorslapen, regelmatig wakker.
• Virusjes. Ik kreeg regelmatig last van allerlei virusjes terwijl ik voorheen een goede weerstand had. Veel last van buikklachten.
• Verhoogde bloeddruk terwijl ik van nature een lage bloeddruk heb.
• Moeite met eten. Ik kreeg moeite met het eten van de warme maaltijd. Zeker als ik thuis kwam van een drukke werkdag en het eten rook. De geur alleen al overprikkelde me dan. Ook leek het wel te vermoeiend om een warme maaltijd te eten. Later, tijdens de burn-out kreeg ik ook moeite met vast voedsel. At ik pap, soep of vla.
• Paniekaanvallen. Ik had regelmatig paniekaanvallen in de nacht. Ik droomde dan dat ik ineens besefte dat ik een verkeerde keuze had gemaakt en dat ik nu dus zeker te weten dood ging en schrok compleet in paniek wakker. Ook overdag kreeg ik last van paniekaanvallen. Ik kreeg dan ineens het gevoel flauw te gaan vallen. Dit resulteerde een keer in de auto naast te kant zetten en een ontzettende huilbui omdat ik zo bang was.
• Moeite met nadenken. Ik leek gedachten niet goed meer te kunnen vastpakken met mijn aandacht. Ze vervlogen gelijk nadat ik ze gedacht had.
• Vreemde fouten maken. Denken zeker te weten iets goed gedaan te hebben en geen idee hebben hoe je die fout hebt kunnen maken.
• Prikkelbaar zijn. Ik kreeg een kort lontje. Ik voelde me snel aangevallen. Mijn geduld nam ook steeds verder af.
• Terugtrekken. Ik trok me steeds meer terug. Kon in de pauze op het werk bijvoorbeeld moeilijk deelnemen aan gesprekken.
• Moeite met concentreren. Mijn concentratie kon ik niet vasthouden. Ik had moeite met focussen.
• Snel overprikkeld

En toen ging het licht uit

Al deze signalen namen in de periode van een jaar steeds verder toe. Ze zijn er niet ineens allemaal in één keer. Telkens komt er iets bij. Het gaat geleidelijk en je accepteert die verschijnselen allemaal, want ja, je moet natuurlijk wel gewoon door. Mijn moeder vroeg me regelmatig of ik mezelf niet overvroeg. Ik reageerde daar een beetje geïrriteerd op. Er was helemaal niets aan de hand met mij. Wat lag ze nou toch te zeuren? Als ik nu foto’s zie van mezelf uit die tijd zie ik pas de kringen onder mijn ogen en hoe vlak mijn ogen staan. Er zat geen vonk meer in mijn ogen. Ik was aan het overleven in plaats van leven.

Het licht ging bij mij in etappes uit. Ik viel uit op een dinsdag eind januari. Ik kon alleen nog maar huilen en was zo ontzettend moe. Alles deed pijn en ik was echt helemaal op. Ik ben toen twee weken bezig geweest met rust nemen en vond dat het toen wel over moest zijn. Dit werkte natuurlijk niet zo. Ik probeerde boeken te lezen over herstellen bij burn-out, maar de tekst danste voor mijn ogen en mijn brein leek het niet op te kunnen nemen. Ik ging bewegen maar nog steeds in standje overdrive waardoor het niet ontspannend was, maar nog steeds inspannend. En zo kwam ik uiteindelijk tot volledige stilstand. Ik begreep dat dit echt een burn-out was zoals de huisarts had geconstateerd en niet gewoon burn-outklachten wat ik er zelf van gemaakt had. Zeker drie maanden volgden met complete stilstand. Ik kon zelfs niet meer in mijn normale tempo lopen; ik liep als een oud vrouwtje. De dagen bracht ik door op de bank en op bed. Het gedoe met Arbo-diensten die geen bal snappen van een burn-out hielp zeker niet mee. Maar ik bleef nu wel mijn grens aangeven, simpelweg omdat ik niet anders kon.

Het keerpunt

Het keerpunt kwam toen ik begon met meditatie. Door meditaties te gaan volgen op YouTube leerde ik de kracht van meditatie te kennen. Ik mediteerde wel een uur soms en ontdekte zo mijn eigen binnenwereld. Zo kwam ik steeds een beetje dichter bij mezelf. Ik leerde door meditatie dat ik niet mijn gedachten ben. Mijn kern kon nooit iemand van mij afpakken en dit hielp mij bij steeds duidelijker mijn grenzen aangeven. Ik ging vaker de natuur in en wandelde op mijn gemak een rondje. Niet meer proberen om tien kilometer te lopen, maar mijn lijf voelen en kijken wat het aankon. In het begin kon ik een paar minuten aan de waterkant zitten. Het liefst al met mijn telefoon in de hand. Maar steeds werd deze behoefte minder en uiteindelijk kon ik voor mijn plezier een half uur aan de waterkant zitten zonder afleiding. Gewoon genieten van de natuur en de rust.

Reïntegratie mislukte en ik besefte dat mijn pad een ander pad moest worden dan het pad dat ik voorheen bewandelde. Het roer moest om. Ik was al met mijn studie gestopt omdat die niet bracht wat ik nodig had. Lopend aan de waterkant kwam het idee voor Praktijk SAS bij me op. Ik wist inmiddels wat ik te bieden had en het leek me geweldig om helemaal vanuit mijn hart en eigen visie te kunnen werken. Maar ik wilde eerst leren nog steviger in mijn schoenen te staan. Dit heb ik geleerd door een individuele mindfulnesstraining te gaan volgen. Deze training is voor mij life changing geweest.

Kracht van mindfulness

Ik mediteerde natuurlijk inmiddels al, maar ik wilde me graag meer hierin verdiepen omdat ik het effect ervan duidelijk merkte. Ik had alle boeken van Eckhart Tolle gelezen en steeds meer lukte het me om in het nu te leven. Via mijn zorgverzekering kwam ik bij mindfulness training uit. Ik heb gekozen voor de individuele variant omdat ik meer de diepte in wilde kunnen gaan. En dat heb ik zeker gedaan. Ik heb inzichten in de training gekregen die mijn leven echt hebben veranderd. Ik zal enkele van die inzichten met jullie delen:

• Je bent niet wat je denkt maar wat je doet. Dit was een ontzettende eye-opener voor mij. Ik geloofde namelijk alles wat ik dacht. Ik leerde dat wat ik deed niet zo verkeerd was, maar mijn gedachten matchten daar niet mee. Door die gedachten ging ik ver over mijn grenzen heen.
• Je brein produceert gedachten, niet jij. Je gedachten zijn dus niet dé waarheid, het zijn gewoon gedachten. Jij kunt zelf kiezen hoeveel waarde je aan ze hecht.
• Je brein is gericht op overleving. Het waarschuwt jou voor gevaar. Daarom zijn ca. 80% van je gedachten al negatief. Pas op, kijk uit etc. Je kunt je voorstellen dat in de prehistorie bij de groep horen van levensbelang was, dus ook daar zijn we alert op. Sensitieve mensen zijn hier hyperalert op omdat we nog sterker zijn in het lezen van signalen bij anderen. De interpretatie van die signalen hoeft echter helemaal niet te kloppen, want die wordt gekleurd door jouw beleving. Tel daar rejection sensitivity bij op en je kunt je een voorstelling maken van mijn gedachten..
• Leef in het nu. Welk probleem heb je nu? Niet vandaag of deze middag, maar echt nu op dit moment. Je leeft alleen maar in het nu.
• Je hoeft negatieve gedachten niet te vervangen door positieve gedachten. Je kunt ze waarnemen en zelf beslissen wat je ermee doet. Bepaalde gebeurtenissen en ervaringen in je leven die diepe indruk hebben gemaakt kunnen zorgen voor bepaalde gedachten. Bij mij zijn zowel ‘Ik ben niet genoeg’ en ‘Ik moet mezelf onzichtbaar maken om niet aangevallen te worden’ de twee aanjagers van negatieve gedachten. Mijn grote behoefte aan bevestiging omdat ik mezelf niet genoeg vond was in constante strijd met de behoefte mezelf onzichtbaar te maken. Je moet immers zichtbaar zijn om bevestiging te kunnen krijgen, maar dit maakt je ook kwetsbaar.
• Ik leefde vanuit angst door de trauma’s die ik heb doorgemaakt. Dit begon al tijdens de zwangerschap waarin mijn moeder doodsangsten heeft uitgestaan. Ik heb me altijd zowel extrovert als introvert gevoeld, maar ik ben er achter gekomen dat de introverte kant is gevormd door trauma. Introvert was het onzichtbaar maken. Nu mijn trauma’s echt verwerkt zijn, merk ik dat voor het eerst in 42 jaar ik zonder angst leef. Het lijkt wel of ik een compleet nieuw leven heb gekregen, een leven vanuit vertrouwen en niet vanuit mijn angst.

Leven vanuit je hart

Voor mij was het nodig om mijn trauma’s te verwerken en mijn angsten volledig aan te gaan om uit te kunnen komen bij mijn kern. Ik las laatst dat iemand schreef dat stress (als veroorzaker bij burn-out) enkel angst is en daar ben ik het wel mee eens. Je angst om niet te voldoen bij anderen zorgt ervoor dat je over je eigen grenzen gaat. Volledig herstel van burn-out vereist het aangaan van je angsten. Dit is wat ik gedaan heb en ik kan het iedereen aanraden. Negen maanden nadat ik burn-out uitviel stond ik weer vol energie in het leven. Mijn energie stroomt weer omdat ik volledig vanuit mijn hart leef. Natuurlijk wil mijn hoofd het wel weer eens overnemen, maar ik weet nu wat ik moet doen om het contact met mijn hart niet te verliezen. Ik kan enorm genieten van mijn hoofd voluit inzetten met het ontwikkelen van methodieken, het schrijven van verhalen, het bedenken van spellen en het vormgeven van mijn eigen praktijk. Maar ik weet dat ik weer in mijn eigen valkuil zal stappen als ik niet op tijd op de rem ga staan. En ook al voel ik dan weerstand om op die rem te gaan staan want het voluit gaan voelt zo goed, ik weet ook dat mijn hoofd dan probeert controle te krijgen door alles zo goed mogelijk te willen doen. Door juist op de rem te gaan staan, een wandeling te gaan maken of een meditatie te doen, blijft mijn energie stromen en kan ik vanuit vertrouwen leven in plaats vanuit controle en angst. Dit gun ik iedereen, want het is oprecht een compleet nieuw leven.Een nieuw jaar nu waar ik enorm zin in heb. Als jij je herkent in de waarschuwingssignalen, ga dan op zoek naar die rem om bij je hart uit te komen. Het is het meer dan waard!