Moment stilstaan
Ieder jaar op 11 april neem ik een moment om stil te staan, een moment om terug te kijken en te zien waar ik nu sta. Dit is ontstaan toen ik op 11 april 2002 voor de derde keer een miskraam kreeg. Mijn droom om moeder te worden leek toen onbereikbaar geworden en zo werd 11 april een datum die in mijn hoofd gegrift staat. Mijn wereld stortte een beetje in op die dag. Mijn hele leven was ik al dol op kinderen. Het gevoel nooit moeder te zullen worden was zo overweldigend dat ik er keihard van weg ben gerend. Ik zou dit wel weer even naar het positieve buigen. Later dat jaar kreeg ik steeds meer lichamelijke klachten. Na een rondje artsen kwam ik uiteindelijk bij de reumatoloog die de diagnose fibromyalgie stelde. Dit betekende dat ik mijn werk niet meer kon doen. Een weg langs ergotherapie en revalidatietherapie volgde. Nog een domper, en nog een ervaring om ver van weg te rennen. Ik besloot dat dit op mijn pad kwam om mijn dromen waar te maken en zo schreef ik me in voor de HBO opleiding Sociaal Pedagogische Hulpverlening. Als ik dan mijn lichaam niet meer zo goed zou kunnen gebruiken, dan maar meer werken met mijn hoofd.
Van het een naar het ander
Er volgde een weg langs allerlei andere punten waar ik niet heen wilde, want weglopen voor mezelf bleek moeilijker dan gedacht. Maar ik rende gestaag door. Ik werkte eerst als begeleider bij een woonvoorziening voor mensen met een beperking en bijkomende psychiatrische problematiek. Op school kreeg ik het steeds lastiger. Er was nog niet veel veranderd voor me sinds de middelbare school. In de les bloeide ik op en deed ik actief mee. Maar in de pauzes worstelde ik met mezelf omdat ik me zo sociaal ongemakkelijk voelde. Dit alles koste me bergen spanning en uiteindelijk mocht ik intern doorgroeien waardoor ik kon stoppen met school. Zo, weer een berg ontweken.. Ik werkte inmiddels als persoonlijk begeleider en deed dit met veel plezier. Wel ging ik ieder jaar naar een andere groep want verveling kwam toch wel erg snel om de hoek kijken. En toen kwam daar het moment waarop we toch weer gingen nadenken over een kindje. Op vakantie in Turkije zag ik een vallende ster waarop ik in stilte de wens uitsprak om mama te mogen worden. Ongelooflijk, de sterren bleken ons goed gezind want het lukte gewoon gelijk! Ik raakte zwanger van mijn oudste dochter. Op 11 april 2006 kon ik ineens met een totaal ander gevoel deze datum beleven! Wat was dat een intens gelukkig gevoel. Het gevoel dat mijn allergrootste wens in vervulling was gegaan.
Niet hetzelfde meer.
Ik werkte inmiddels op een woonvoorziening met cliënten met gedragsproblematiek. Hier lag mijn voorkeur omdat ik dat een grotere uitdaging vond. Ik had hier ook niet eerder problemen mee gehad. Ik was overgestapt naar een andere werkgever met een locatie in mijn woonplaats. Dit bleek geen verstandige beslissing. Ik werkte met een cliënt met hevige gedragsproblematiek. Toen ik hem lopend met de kinderwagen tegenkwam in de stad, was dit geen pretje. Hij bedreigde me en alles in me schreeuwde dat ik weg moest rennen. Dit was het einde van mijn baan daar. Na een heftige crisissituatie ging deze cliënt naar een gesloten woonvoorziening, maar voor mij lukte het niet meer om me prettig te voelen op mijn werk. Ik heb het nog geprobeerd bij mijn oude werkgever in een andere plaats, maar de lange tijd onder hoge spanning en met angst werken had mijn werkplezier verknald.
11 april 2008
Ik had besloten om uit de zorg weg te gaan. Ik ging “normaal” werken met normale werktijden, want dat was makkelijker als moeder. Ik kletste mezelf een bedrijf binnen als office manager. Ik was verantwoordelijk voor de gehele administratie en later voor het personeelsmanagement. Ik had eigenlijk de ballen verstand hiervan, maar ik leer snel en houd wel van een uitdaging dus in no time had ik me de functie eigen gemaakt en werd het routine. Ik verveelde me dood in een “normale” baan. Sleurde me vaak naar het werk. Van continu alert en op mijn hoede zijn kwam ik nu in een baan waar de grootste alertheid bestond uit het zorgen dat de printer niet leeg raakte en het koffieapparaat gevuld bleef. Natuurlijk chargeer ik nu, maar dit was wel mijn gevoel daar. We gingen op vakantie met ons inmiddels twee-jarige dochter en daar aan het zwembad viel ons iets op. Waar andere kinderen speelden met broertjes of zusjes was ons meisje alleen met ons. Zouden we het lot durven tarten? Zouden we durven proberen om nogmaals een zwangerschap aan te gaan? Met duidelijke afspraken om onszelf te beschermen tegen te veel pijn gingen we het nog één keer aan. Jawel hoor, ik raakte direct zwanger en op 11 april 2009 kon ik stil staan bij het leven met mijn jongste meisje vier dagen oud in mijn armen. Ik heb me nog nooit rijker gevoeld dan toen.
11 april 2017
De jaren gingen verder. Omdat ik graag bij mijn meiden wilde zijn en niet meer terug naar mijn “normale” baan wilde, besloot ik om als gastouder te gaan werken. Op deze manier kon ik thuis zijn voor mijn eigen meiden en toch ook nog werken vanuit mijn sociaal pedagogische achtergrond. Ik sloot me aan bij een bureau en zo ontstond Kinderopvang Sassebas. Het was een pittige baan, maar ik genoot met volle teugen van het moeder zijn en alle kindjes om me heen. Daarnaast genoot ik van de vrijheid; het werken zonder baas paste me als een handschoen. Ik kreeg uiteindelijk een vaste club opvangkinderen die samen opgroeiden met mijn kinderen. In 2014 ging ik naast de opvang werken bij het bureau omdat ik toch wel echt behoefte kreeg aan weer een baan buiten mijn eigen huis. Nadat mijn oudste dochter hoogbegaafd was getest, ging ik me verder scholen om juist deze kinderen te kunnen gaan helpen. Dit lukte en ik kreeg een baan als specialist hoogbegaafdheid. Ik had een enorm plezier in mijn werk als specialist hoogbegaafdheid en op 11 april 2017 keek ik met een trotse blik terug op het voorgaande jaar. Ik had mijn faalangst overwonnen en deed waar ik altijd van gedroomd had: kinderen en hun ouders helpen. Ik verloor me echter in mijn baan en begin 2018 resulteerde dit in een fikse burn out.
11 april 2018
Op 11 april 2018 keek ik vertwijfeld terug op het voorgaande jaar. Ik had mezelf verloren in mijn baan en was mezelf compleet kwijtgeraakt. De faalangst bleek niet echt overwonnen, maar vooral onderdrukt. Ik had me een masker aangemeten dat me een zelfverzekerde uitstraling gaf en ik ging iedere uitdaging aan. Niet om me te ontwikkelen, maar om me te bewijzen. Dat is een wereld van verschil, weet ik nu. Op 11 april 2018 zag mijn leven er niet bepaald rooskleurig uit. Ik was voortdurend moe, prikkelbaar, emotioneel labiel, angstig, razendsnel overprikkeld en ik had geen idee hoe nu verder te gaan. Alles wat ik altijd leuk had gevonden, lukte nu niet meer. Een feestje, een dag naar een pretpark, de kermis; ik ging er allemaal snel huilend vandaan. Zwaar overprikkeld. Toch was het ook een mooie tijd. Het mooie in deze tijd was dat al mijn persoonlijke relaties verdiepten. Nu ik ineens niet meer constant aan het werk was, werd ik weer aanspreekbaar. Misschien wel liggend op de bank, maar ik was er wel weer. Zo kreeg mijn persoonlijke leven een soort face-lift. Ik was intens gelukkig en dankbaar met mijn privéleven, maar dat werkend leven dan? Ik besloot dat ik eerst de relatie met mezelf wilde gaan verbeteren. Niet meer wegrennen of vluchten in een nieuwe uitdaging; eerst de diepte in met mezelf. In een individuele mindfulness-trainer vond ik de hulpverlener die ik nodig had. Waar voorheen niemand echt bij me binnen kwam, lukte dit hem wel. Ik leerde over de werking van mijn brein en over mezelf op een dieper level dan ooit. Langzaam kwam mijn power terug en besloot ik dat het nu tijd was voor mij om mijn eigen pad te gaan lopen. Niet meer mezelf bewijzen, niet meer denken dat ik niet genoeg ben, maar heel cliché “in mijn eigen kracht” gaan staan. Al krijg ik altijd spontaan een allergische reactie van die woorden, ze bleken voor mij wel van toepassing.
11 april 2019
Zo komen we dan nu bij 11 april van dit jaar. Jeetje, ik kan haast niet geloven waar ik nu sta. Ik had vorig jaar nooit durven dromen, laat staan denken, dat mijn leven er nu zo uit zou zien. Ik had niet gedacht mij ooit weer zo vol energie te voelen. Maar het lijkt wel of ik een nieuw leven heb gekregen. Een nieuw leven met mijn eigen praktijk en zonder de constante angst voor afwijzing die zo diep geworteld zat in mij. Afgelopen week werd me duidelijk hoe anders het nu is. Ik raakte flink verkouden vorige week en lag vrijdagmiddag ziek op bed. Op zaterdag verwachtten we 35 man visite voor de verjaardag van mijn jongste dochter en met een snotterig hoofd en keelpijn lukte het me toch om van al die lieve familie en vrienden om me heen te genieten. Ze gaven me energie in plaats van dat ze energie kostten. Op zondag waren we vroeg uit de veren en om 9 uur was ons huis weer helemaal spic en span. Ineens kwamen de meiden met het idee om naar de Efteling te gaan. Mijn man en ik keken elkaar aan en toen naar het prachtige weer buiten en jawel, we gingen naar de Efteling! De kinderen waren euforisch en wij ook. Naar de Efteling gaan lukte vorig jaar niet, terwijl we dat normaal ieder jaar doen. Ik raakte al van slag van een speeltuin. Maar nu liep ik met een grote glimlach op mijn gezicht stralend door de Efteling heen. Ik genoot van de blije koppies van mijn meiden, van het zonnetje op mijn gezicht en van mijn nieuwe leven. Ik genoot van het feit dat ik genoot. Wat een bijzondere ervaring. Het geeft me enorm veel hoop. Hoop dat het leven altijd weer anders kan lopen dan je verwacht. Ik ben benieuwd hoe ik 11 april 2020 zal gaan beleven. Maar nu eerst genieten van deze tijd!
