Soldier off

Soldier on

Vanochtend reed ik naar mijn werk. Op de radio speelde het liedje ‘Soldier on’ van Di-rect. Ineens kwam het hard bij mij binnen. Een besef dat me raakte tot in mijn ziel. Voor het eerst in vierenveertig jaar begin ik te leven met mijn soldier off…

Knokken en vechten

Mijn hele leven ben ik aan het vechten en knokken. Ik werd zeven weken te vroeg geboren. De bevalling was allesbehalve fijn voor mijn moeder, die vastzat in een huwelijk zonder veiligheid. Ze heeft geknokt voor wat ze waard was om mij op de wereld te zetten. Het knokken is me dus met de paplepel ingegoten. Als kleine prul in de couveuse vocht ik tegen de sonde. Hoe hard de verpleging hun best ook deden, die sonde kregen ze er niet in. Stug bleef ik het eruit trekken. Ik was begonnen met vechten..

Een leven met ‘soldier on’

Mijn leven werd niet heel veel makkelijker na die pittige geboorte. Hoewel mijn moeder zo graag een leven vol liefde en geluk voor me wilde, liep het vaak anders. Mijn leven leest als een tragische roman met nodige dieptepunten maar gelukkig ook veel liefde. Mijn moeder worstelde ons los van mijn vader en bouwde een leven op met een zachte en hardwerkende man. Voor mij bleef echter de strijd met mezelf om te kunnen leven met het feit dat mijn eigen vader mij niet wou. Sterker nog, hij zei bij de scheiding dat hij mij niet hoefde. Dit heeft bij mij mijn ‘rejection sensitivity’ getriggerd.

Gevoelig voor afwijzing

Ik werd enorm gevoelig voor afwijzing. Keihard ging ik knokken om erbij te horen. Hoewel ik diep van binnen altijd bleef denken: wie zal jou nou willen als je eigen vader je niet eens wil? Ik was een lief en wat verlegen meisje met een verborgen extraverte kant. Die kant kwam er wel eens uit met een playbackshow. Mensen waren vaak verbaasd dat dat stille meisje wel op een podium durfde te staan. Een vat vol tegenstrijdigheden. Dat was ik en dat ben ik.

Middelbare school: soldier gaat on

In mijn eerste jaar op de middelbare school overleed mijn vier jaar oudere neef die naast ons woonde door een brommerongeluk. Dit was mijn eerste kennismaking met de dood. Hierna voelde ik dat ik nog verder afstond van aansluiting met mijn leeftijdgenoten dan ooit. De scheiding van mijn ouders en nare ervaringen in de basisschoolperiode zorgden al voor onbegrip en afstand. Maar dit grote verdriet maakte de afstand niet meer te overbruggen. Mijn ouders, mijn oom en tante, de oudere broer van mijn neef; hun verdriet was dagelijks in mijn leven. Het droop van de muren van ons gezamenlijk huis. Mijn tante en oom zaten vol verdriet en vol wrok. Toen mijn ouders een paar maanden later toch sinterklaas wilde vieren voor mijn broertje dat nog in Sinterklaas geloofde, verbraken zij het contact. Zij wilden op geen enkele manier meer contact met ons gezin.

Afwijzing op afwijzing

We woonden in een twee-onder-één-kap huis, dus geen contact was onmogelijk. Afwijzing op afwijzing volgde. Mijn tante waar ik een goede band mee had, draaide haar hoofd om als ze me zag. Mijn neef keek weg als hij aan kwam rijden en me tegenkwam. Mijn broertje die naar mijn oom riep of hij de bal terug wilde gooien werd straal genegeerd. Toen zijn vriendje echter riep, pakte mijn oom de bal en gaf die aan het vriendje van mijn broertje. Mijn moeder ging kapot van binnen aan dit alles. Ze wilde zo graag haar kinderen een fijn leven geven, maar dit lukte hier gewoon niet. We hebben er nog drie jaar zo gewoond. Die drie jaar waren voor ons hele gezin een hel vol afwijzing.

Knokken als een soldaat

In die jaren ging mijn soldier on. Ik ging een rol spelen. Ik werd een boze meid met een grote mond. Jammer genoeg was ik van binnen juist vaak alleen maar bang. Maar dit liet ik aan niemand meer zien. Zelfs in mijn dagboeken uit die tijd ben ik niet eerlijk tegen mezelf, maar schrijf ik vanuit mijn soldatenrol. Ik werd een onhandelbare tiener die naar niemand meer luisterde. Ik zocht contact met mijn biologische vader omdat ik hoopte daar een thuis zonder pijn en verdriet te vinden. Maar ik ging van de regen in de drup. Na een half jaar contact kon ik niet anders dan het contact verbreken. Mijn vader wilde geen contact met mij om mij, maar om mijn moeder weer lastig te kunnen vallen. Dat wilde ik niet op mijn geweten hebben en dus kapte ik het resoluut af.

Van tiener naar volwassenheid

De jaren die volgden stelden me regelmatig voor grote uitdagingen. Zo verloor ik drie keer mijn kindje vroeg in de zwangerschap voor ik mijn oudste dochter kreeg. Dit was een intens verdriet en gaf mij een intens gevoel van afwijzing. Afwijzing? Ja afwijzing want het voelde voor mij alsof ik afgewezen werd om moeder te kunnen zijn. Alsof bepaald werd dat ik niet goed genoeg was. Toen dan acht jaar na mijn eerste zwangerschap mijn oudste dochter geboren werd, kon ik mijn geluk niet op. Maar tegelijkertijd werd ik angstiger dan ooit. Hoe kon ik ervoor zorgen dat dit meisje wel een leven vol geluk en liefde zou kennen? Hoe kon ik ervoor zorgen dat ze niet haar leven lang hoefde te knokken? Dat kon ik niet.

Soldier on

Ik leerde door de jaren heen dat ik op mezelf kon vertrouwen. Ik wist inmiddels dat ik sterk was en dat ik mezelf door moeilijke tijden heen kon knokken. En moeilijke tijden kwamen eraan. Jaren waarin het kunnen vechten en knokken goed uitkwam, want dat hield me op de been. Hoe graag ik mijn meiden ook wilde beschermen voor moeilijke tijden, de moeilijke tijden kwamen toch ook voor hen. Ik zag hoe zij hun soldier on moesten zetten om te overleven. De kracht die ik in me had en heb, hebben zij ook. Maar wat deed het me pijn om te zien dat ze hun soldier on moesten zetten.

Van soldier on naar soldier off

En dan ineens lijkt het alsof die heftige storm die mijn leven was, is gaan liggen. Even twijfel ik nog of ik toch niet in het oog van de orkaan zit en dit maar tijdelijk is. Maar langzaamaan besef ik dat de storm is gaan liggen. Nog wat onwennig doe ik mijn uniform uit en leg ik mijn wapenuitrusting op de grond. Ik zie mijn meiden hetzelfde doen. Want als mama zegt dat het veilig is, dan kan het. Ik zie nu dat zij dit pas konden doen als ik het zou doen. Maar ik zie ook dat ze de kracht in zichzelf kennen nu en weten dat zij hun soldier on kunnen zetten als het nodig is. Nu leren we dat die soldier ook off mag als het niet meer nodig is. Ik voel geen drang meer om te vechten. Ik voel geen onveiligheid. Ik voel alleen maar liefde. Liefde voor de man die er altijd voor me is geweest sinds mijn vijftiende. Liefde voor mijn prachtige meiden. Liefde voor mijn moeder die zo hard voor me heeft gevochten. Liefde voor het leven dat ik mag leiden. En ik voel dat het goed is. Mijn soldier mag off.